Stap uit de schaduw..

Nu denken jullie natuurlijk: ¿Qué pasa?

Nou, niets ernstigs gelukkig, maar heel lekker ging het ook niet. Aan het begin van de maand – april, voor wie ook niet (meer) zo trouw is aan het wekelijkse uploadmoment 😉 – besloot ik te stoppen met de Spaanse lessen. Ik ergerde me elke les mateloos aan de medestudenten die geen huiswerk maakten – echt, wat kom je doen? – en nóg meer aan de afgestompte docent die dat kennelijk gewend was en het wel prima vond zo. Hij hoeft op die manier immers ook niet hard te werken. Dat wil hij ook niet, overigens. Toen ik een vraag stelde over de verleden tijd, antwoordde hij: ‘Dat hoef je nog niet te weten en je snapt het waarschijnlijk toch niet.’

Iets wat je tegen mij niet moet zeggen. Stoom uit m’n oren. Ik was er zó klaar mee. Ik heb in principe alle tijd, maar dat betekent niet dat ik mijn tijd wil verdoen. Ik hield me op dat moment gedeisd, maar een week later stuurde ik – afgekoeld en wel - een keurig mailtje dat ik afzie van deelname aan de volgende cyclus van vier weken. Balen wel, want ik zit in Spanje om Spaans te leren..

Veel tijd om daar lang over na te denken had ik niet, want Roos en Mae kwamen langs – zie vorige blog – en ook mijn ouders stonden de afgelopen week op de stoep in Torrevieja! Ook met hen verkende ik de omgeving en de Spaanse (eet)cultuur: paella aan zee, tapas in de stad en ijskoude cervezas in de zon. Genieten! En hoewel papa en mama het uiteraard moeilijk vinden om mij te missen, vertelden ze ook dat ze ont-zet-tend trots op me zijn. Zo lief! En ook wel terecht, want als ik terugkijk op wat er de laatste maanden allemaal gebeurd én veranderd is in mijn leven, dan kan ook ik alleen maar trots zijn op mezelf. Het is fijn dat je ouders je daar dan even aan komen herinneren.

Natuurlijk gaat niet alles in één keer goed. Sommige keuzes moet ik heroverwegen en mijn plannen worden eigenlijk continu opnieuw uitgestippeld. Soms moet ik een heel klein stukje terug en de route opnieuw bepalen. Bleek rechts toch niet zo’n goed idee. Kan gebeuren. Even reflecteren en weer door.  Weer vooruit. Kun jij ook!

Het belangrijkste is wat mij betreft om de stappen te zetten waar je nu misschien alleen nog maar van durft te dromen en om altijd in beweging te blijven. En al die beren? Die duw je één voor één van de weg. Luister dus nog eens naar die kneiter van een hit uit 2005 en ga in de zon lopen. Is een tikkeltje moeilijker in Nederland, weet ik, maar om je heen kijken en je ogen openen voor wat ook kan: dát is echt altijd mogelijk.